Babia Góra „Królowa Beskidów” (1725 m n.p.m.) to najwyższy pozatatrzański szczyt w Polsce i prawie obowiązkowy punkt dla wszystkich kochających góry. Z racji swojej wysokości oferuje prawdziwie wysokogórską wędrówkę nagrodzoną wspaniałymi widokami – sławne wschody słońca! Na szczyt prowadzi wiele szlaków, jedną z najpopularniejszych dróg jest wejście z Przełęczy Krowiarki, zwanej też Lipnicką – ścieżka jest bardzo dobrze przygotowana i oznaczona (czerwony szlak, fragment Głównego Szlaku Beskidzkiego). Cała trasa przebiega przez Babiogórski Park Narodowy.
Jeżeli warunki pozwalają zejście ze szczytu warto zaplanować przez Przełęcz Brona, można wówczas zatrzymać się na odpoczynek, posiłek i nocleg w Schronisku PTTK na Markowych Szczawinach, a dodatkowo zamkniemy trasę w pętlę.
Czerwony szlak z Przełęczy Krowiarki polecany jest także na wejście w warunkach zimowych.

Babia Góra zimą

Wejście zimą na szczyt “Królowej Beskidów” przy dobrej pogodzie i dla odpowiednio przygotowanych turystów nie jest, wbrew pozorom trudne technicznie. Ale trzeba się do tego odpowiednio przygotować i pamiętać o zagrożeniach!
Zagrożenia – głównym powodem niebezpieczeństwa jest bardzo zmienna pogoda (nie na darmo Babia Góra zwana jest „Kapryśnicą” i “Matką Niepogód”) i możliwość pobłądzenia w przypadku mgły. Dodatkowo wyjście może utrudniać wiejący tu często silny wiatr. Zimą, po dużych opadach śniegu i nieprzetartym szlaku góra może być skrajnie niebezpieczna! Zimą na Babiej Górze doszło do wielu wypadków, w których pomocy musieli udzielać ratownicy GOPR [zobacz – Wypadki na Babiej Górze].
O ewentualnych zagrożeniach informują również komunikaty Babiogórskiego Parku Narodowego umieszczone na drogowskazach szlaków.

Babia Góra jest również idealnym miejscem dla narciarzy skiturowych.

Opis trasy: Przełęcz Krowiarki – Sokolica – Babia Góra – Przełęcz Brona – Markowe Szczawiny (schronisko) – Przełęcz Krowiarki

Kraj: Polska
Rejon: Beskid Żywiecki, Pasmo Babiej Góry
Punkt wyjścia (powrotu): Przełęcz Krowiarki (1012 m n.p.m.)
Czas: 1 dzień
Pora roku: wiosna, lato, jesień, zima (patrz „Ważne” poniżej)
Trudności: brak trudności technicznych
Suma wzniesień: ok. 860 m
Długość trasy: ok. 13,4 km
Czas wyprawy (sam przemarsz): ok. 5:45 h (zimą czas przejścia może być znacznie dłuższy. Warto zaplanować więcej czasu na podziwianie widoków i odwiedzenie schroniska.)
Ważne: zimą należy uwzględnić warunki śniegowe (czas i możliwość przejścia oraz odpowiedni ekwipunek).

Zobacz dodatkowe informacje:

Mapa/Przewodnik – SKLEP: Babia Góra i Beskid Żywiecki
Noclegi: Zawoja,  Zubrzyca Górna    

DOJAZD – Przeł. Krowiarki
EKWIPUNEK     POGODA
UBEZPIECZENIA online
CIEKAWOSTKI

Do Babiogórskiego Parku Narodowego obowiązują bilety wstępu – cennik dostępny na stronie http://www.bgpn.pl/turystyka/cennik-biletow).

Poniżej mapa turystyczna Wydawnictwa Compass – rejon Babiej Góry.

Przełęcz Krowiarki – parking

Naszą wyprawę rozpoczynamy z Przełęczy Krowiarki 1012 m n.p.m., najlepiej dojechać tu samochodem – droga nr 957 z Zawoi do Zubrzycy. Jeżeli na drodze nie utkniemy w korkach, to z Krakowa przez Myślenice, Tokarnię, Juszczyn i Zawoję dojedziemy na Krowiarki w ok. 1:40 h (98 km), a z Katowic przez Chrzanów, Suchą Beskidzką i Zawoję w nieco ponad 2 h (122 km).
Na przełęczy znajduje się duży parking (płatny), który w sezonie często bywa całkowicie zajęty, warto zatem tak zaplanować wyprawę, aby dojechać tu w miarę wcześnie.

Z parkingu ruszamy czerwonym szlakiem stromym podejściem przez las. Po niecałej godzinie drogi wychodzimy na otwartą przestrzeń i stajemy na szczycie Sokolicy (1367 m n.p.m.).

Z Sokolicy rozciąga się piękny widok na grań Babiej Góry

Sokolica

Sokolica (1367 m) to szczyt w północno-wschodniej grani masywu Babiej Góry, przy czerwonym szlaku z przełęczy Krowiarki na Diablak. Szczyt stanowi spore wypłaszczenie, miejsce jest ogrodzone i wyłożone kamieniami, znajdują się też tutaj tablice ścieżki edukacyjnej „Śladami Wawrzyńca Szkolnika”. Sokolica jest wspaniałym punktem widokowym, widać stąd przede wszystkim grzbiet Babiej Góry, ale też Baranią Górę, Skrzyczne, Pasmo Polic i Pasmo Jałowieckie, Beskid Makowski, Beskid Mały i Zawoję.
Od północno-zachodniej strony Sokolica podcięta jest skalnym urwiskiem. W XIX wieku gnieździł się w nim orzeł przedni, który przez okolicznych mieszkańców uważany był za sokoła i stąd też pochodzi nazwa wzniesienia.

Skalne urwisko pod szczytem Sokolicy

Zaraz nad Sokolicą dołącza do grani ścieżka zielonego szlaku (“Perć Przyrodników”) poprowadzonego stromym podejściem od drogi łączącej Przełęcz Krowiarki z Markowymi Szczawinami (niebieski szlak).

Teraz aż do szczytu Babiej Góry (Diablaka) i dalej na Przełęcz Brona będziemy szli przez otwartą przestrzeń grani, czasami tylko zagłębiając się w korytarze osłonięte wysoką kosodrzewiną. Zimą, jak widać na zdjęciach, poruszamy się po zmarzniętym i sprasowanym przez wiatr śniegu powyżej kosówek.

Cały odcinek grani na szczyt obfituje we wspaniałe widoki, w wyższych partiach również na stronę południową, gdzie zaczyna być widać Tatry, Orawę i Małą Fatrę.

Przy dobrych warunkach pogodowych i przy braku wiatru droga nie sprawia żadnych trudności. W przypadku mgły, chmur można tu bardzo łatwo pobłądzić, o czym świadczy, niestety, duża ilość takich wypadków. Huraganowy wiatr, na który możemy natrafić (zdjęcia zimowe), nie tylko bardzo utrudnia poruszanie się, ale też szybko wychładza organizm. Dlatego wybierając się w ten rejon zimą zawsze należy mieć ze sobą ciepłą, nieprzemakalną i wiatroodporną odzież.

Mijamy kolejny niewybitny szczyt masywu: Kępę (1521 m n.p.m.), gdzie podobnie jak na Sokolicy, z ogrodzonego tarasu możemy podziwiać rozległe widoki.

Kępa (1521 m)

Sokolica widziana z Kępy

Kępa (1521 m) jest kolejnym świetnym miejscem widokowym. Zobaczymy stąd Beskid Wyspowy, Gorce, Podhale i Tatry.

Panorama Tatr widziana z grani spod Babiej Góry

 Dalsza część grani jest narażona na coraz silniejsze działanie wiatru, który zimą tworzy niesamowite lodowe rzeźby.

Wspinamy się dalej granią w kierunku następnego szczytu o “wdzięcznej” nazwie Gówniak (1617 m n.p.m.).

Gówniak (1617 m)

Gówniak lub Wołowe Skałki (1617 m n.p.m.) jest jednym z tzw. pięciu szczytów grzbietowych Babiej Góry. Nazwa pochodzi od odchodów wypasanych na tym terenie wołów. Występująca w niektórych źródłach nazwa Główniak jest nieprawidłowa.
Rejon ten należy do Polski, ale w okresie II wojny światowej przebiegała tędy granica słowacko-niemiecka. Pozostałością po niej są granitowe słupki z literami S i D (S – Slovensko, D – Deutschland). Zostały one później przewrócone, a w 2012 wykorzystane przy budowie ścieżki turystycznej.

Gówniak (1617 m n.p.m.)

Granitowe słupki z literami S i D – to pozostałość po granicy słowacko-niemieckiej, która kiedyś tędy przebiegała.

Przed nami ostatnie podejście już na szczyt Diablaka.

Po ok. 1:30 godzinie marszu od Sokolicy stajemy na Babiej Górze. Szczyt jest rozległy i stosunkowo płaski, zbudowany z rumowiska luźnych kamieni. Jeżeli naszą wycieczkę zaplanujemy poza sezonem turystycznym i w dzień powszedni, na górze spotkamy niewiele osób. W wietrzne dni, czyli prawie zawsze, warto na szczycie skorzystać z osłony kamiennego muru.

Na szczycie Babiej Góry

Babia Góra lub Diablak (słow. Babia hora, 1725 m) jest najwyższym szczytem masywu Babiej Góry, w Paśmie Babiogórskim (Beskid Żywiecki) i jednocześnie najwyższym „pozatatrzańskim” szczytem całej Polski. Jego grzbietem przebiega granica polsko-słowacka oraz Wielki Europejski Dział Wodny (zlewisko Bałtyku i Morza Czarnego). W okolicach szczytu znajduje się rumowisko skalne, zwane rumowiskiem Babiej Góry.
Na południowych stokach Diablaka, około 100 m poniżej szczytu, znajduje się najwyżej położone w masywie Babiej Góry źródło wody o nazwie Głodna Woda.
Masyw Babiej Góry objęty jest ochroną Babiogórskiego Parku Narodowego. Babia Góra należy do Korony Gór Polski.

Na szczycie Diablaka znajduje się kilka ciekawych obiektów:

• Kamienny obelisk, ustawiony przez Węgrów (1876 r.) na pamiątkę wejścia na szczyt w 1806 roku arcyksięcia Józefa Habsburga. Pierwszy postawiono tutaj w 1846 r. (w 40. rocznicę), ale został zniszczony podczas Wiosny Ludów. Na obelisku wykuty jest napis w języku węgierskim.
• Obelisk z tablicą pamiątkową poświęcony papieżowi Janowi Pawłowi II. Znajduje się po stronie słowackiej, został ufundowany przez mieszkańców czterech słowackich wsi spod Babiej Góry na pamiątkę pielgrzymek papieża na Słowację. Na jego tylnej ścianie znajdują się z napisy w języku polskim, angielskim i niemieckim.
• Kamienny ołtarz polowy (po słowackiej stronie). Co roku, w niedzielę ok. 15 września odprawiana jest przy nim msza święta, tzw. GOPR-owska.
• Płyta skalna, która znajduje się obok obelisku (pochodzi z rumowiska Babiej Góry) z wyrytym tekstem: „74 Górnośląski Pułk Piechoty dla uczczenia Czynu Legionowego i jego twórcy, pierwszego marszałka Polski Józefa Piłsudskiego”. Po śmierci Piłsudskiego na Babiej Górze i na kilku innych okolicznych szczytach zapalono symboliczne ogniska, a ziemię z Babiej Góry w dekoracyjnej urnie złożono u grobu marszałka.
• Kamienny mur – wiatrochron, o długości ponad 10 metrów wybudowany został przez turystów.

Zaraz pod szczytem, od strony Akademickiej Perci znajduje się Statuetka Matki Bożej Królowej Babiej Góry – umieszczona przez ratowników GOPR w 1984 r. jako wyraz wdzięczności za ocalenie papieża Jana Pawła II z zamachu na jego życie.

Popularność Babiej Góry sprawia, że w sezonie letnim czasami ciężko jest znaleźć wygodne miejsce na odpoczynek i zrobienie zdjęć rozciągającej się stąd panoramy. A ta, przy dobrej widoczności jest przepiękna. Ze szczytu Diablaka możemy zobaczyć w kierunku południowym Tatry, Jezioro Orawskie i Małą Fatrę na Słowacji, na wschód widać pasmo Policy (1369 m n.p.m.) i po lewej jej stronie wyraźną trasę narciarską poprowadzoną z Mosornego Gronia (1047 m n.p.m.).

Panorama z Babiej Góry

Na północnym wschodzie widoczne są szczyty Beskidu Małego, a dalej na północ Jałowiec (1111 m n.p.m.) i jego pasmo otaczające Zawoję. W kierunku zachodnim pięknie prezentuje się Mała Babia Góra (Cyl) (1515 m n.p.m.), obok Mędralowa (1169 m n.p.m.) i dalej, górujące nad otoczeniem, Pilsko (1557 m n.p.m.). W sprzyjających warunkach (które nas ominęły) zobaczymy też Skrzyczne (1257 m n.p.m.) i Baranią Górę 1220 m n.p.m.) w Beskidzie Śląskim.

Widok z Babiej Góry w kierunku Przełęczy Brona i Małej Babiej Góry

Widoki z Babiej Góry – w dole Zawoja

Mała Babia Góra (Cyl) 1515 m

Jeszcze zimowa Mała Babia Góra (Cyl) 1515 m

Zejście ze szczytu Babiej Góry przez Przełęcz Brona na Markowe Szczawiny

Jeżeli tylko warunki pozwalają ze szczytu Babiej Góry warto zejść przez Przełęcz Brona, można wówczas zatrzymać się na odpoczynek i posiłek w Schronisku PTTK na Markowych Szczawinach, a dodatkowo zamkniemy trasę w pętlę. Ze szczytu schodzimy za czerwonymi znakami bardzo widokową drogą, na grani warto oglądnąć się za siebie i podziwiać szczyt Diablaka wznoszący się nad urwiskami, którędy poprowadzona jest “Perć Akademików”.

Szczyt Babiej Góry 1725 m widziany znad Przełęczy Brona 1408 m

Przełęcz Brona (słow. Brána; 1408 m) znajduje się pomiędzy Diablakiem i Małą Babią Górą (Cylem). Przez grzbiet masywu Babiej Góry i Przełęcz Brona przebiega granica polsko-słowacka, polskie stoki przełęczy należą do Zawoi, słowackie do miejscowości Orawska Półgóra.
Autorem nazwy „przełęcz Brona” jest Kazimierz Sosnowski, słowo to pochodzi od staropolskiego słowa brona oznaczającego bramę. Wcześniej przełęcz nazywano Siodełkiem lub Siodłem.

Tutaj opuszczamy grań i bardzo stromym kilkudziesięciometrowym zejściem docieramy do granicy lasu. Zimą, przy dużym oblodzeniu bezpieczniej przejść ten fragment w rakach.

Po paru minutach wychodzimy na polanę Markowe Szczawiny, gdzie znajduje się nowe schronisko PTTK (ze szczytu Diablaka 1:30 h).

Schronisko PTTK na Markowych Szczawinach

Schronisko położone jest u stóp Babiej Góry (od strony północnej) na polanie Markowe Szczawiny, na wysokości 1180 m n.p.m.
Zostało ono wybudowane w 1906 r. z inicjatywy dr Hugona Zapałowicza – prezesa Oddziału Babiogórskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Była to „odpowiedź” Polaków na turystyczną aktywność w tym rejonie niemieckiej organizacji Beskidenverein, która m.in. wybudowała schronisko pod Babią Górą.
Początkowo był to niewielki budynek – miał dwie izby sypialniane, kuchnię i jadalnię, później był stopniowo rozbudowywany. W 1934 r. doprowadzono do niego wodociąg oraz linię telefoniczną.
Podczas wojny schronisko przejęła oficjalnie krakowska sekcja Alpenverein, chętne było również Beskidenverein. Gospodarzem był nadal Rudolf Wielgus, który w styczniu 1945 r. uratował budynek przed spaleniem przez wycofujących się Niemców (dał im łapówkę).
W 1950 r. schronisko przeszło pod opiekę powstałego w tym roku PTTK.
W 2007 budynek został rozebrany, był w tak złym stanie, że nie udało się go przenieść do skansenu w Zawoi. Na jego miejscu wybudowano duży dwukondygnacyjny murowany z cegły i obłożony od zewnątrz kamieniem. Nowoczesne i wygodne schronisko posiada m.in. jadalnię, kuchnię turystyczną, suszarnię odzieży, przystosowane jest do obsługi osób niepełnosprawnych. Oferuje 40 miejsc noclegowych.
Gospodarzami schroniska są siostry Izabela i Katarzyna Hudziak, córki Edwarda Hudziaka, zasłużonego ratownika GOPR, przewodnika PTTK i wieloletniego kierownika schroniska na Markowych Szczawinach. Edward Hudziak zginął 28 stycznia 2011 r. podczas wejścia aklimatyzacyjnego na Ilinizas Norte w Ekwadorze. Od kilku lat, w styczniu, organizowany jest Memoriał Skiturowy jego imienia.
Schronisko aktywnie działa w zakresie promocji regionu i aktywnego wypoczynku organizując różne szkolenia, kursy lawinowe, kursy turystyki zimowej, spotkania i prelekcje himalaistów i podróżników. Poza tym dysponuje wypożyczalnią zimowego sprzętu turystycznego.
Komplet informacji dostępny jest na stronie http://markoweszczawiny.pttk.pl/

Schronisko PTTK na Markowych Szczawinach

Zejście z Markowych Szczawin na Przełęcz Krowiarki

Po odpoczynku wracamy na szlak. Wygodną ścieżką przez las, za niebieskimi znakami trawersujemy zbocza Babiej Góry w kierunku Przełęczy Krowiarki. Po ok. 15 minutach docieramy do początku żółtego szlaku, tzw. Perci Akademików, która prowadzi na wprost na szczyt Diablaka. Jest to stosunkowo trudna technicznie droga – znajduje się tu kilka fragmentów wspinaczki skalnej ubezpieczonej łańcuchami i klamrami. W zimie szlak jest zamknięty.

Z Markowych Szczawin na Przełęcz Krowiarki wracamy ścieżką o nazwie Górny Płaj, który prowadzi prawie poziomym trawersem północnych zboczy grani Babiej Góry.

Górny Płaj to stara droga myśliwska na północnych stokach Babiej Góry, na wysokości 1000–1200 metrów n.p.m. Została wybudowana w II połowie XIX w. przez służbę leśną Habsburgów żywieckich, służyła do polowań i patrolowania lasów.
Droga prowadzi z Zawoi Czatoży obok Grubej Jodły, przez Fickowe Rozstaje, Markowe Szczawiny i dalej przez Przełęcz Krowiarki schodzi do Zawoi Policzne. W 2015 r. została na odcinku z Krowiarek do schroniska wysypana tłuczniem i umocniona – aktualnie jest to szeroki, równy i bardzo wygodny trakt, popularny jako droga dojścia oraz droga transportowa do Schroniska na Markowych Szczawinach.

Po kolejnej godzinie marszu mijamy zielony szlak łącznikowy na szczyt Sokolicy, a potem po lewej schowany w lesie poniżej ścieżki Mokry Stawek. Nad jego brzeg prowadzi specjalnie przygotowane zejście.

Mokry Stawek – to największy naturalny zbiornik wodny w masywie babiogórskim. Ma powierzchnię ok. 450 m² i średnią głębokość 2-2,5 m. Nie jest zarybiony, z większych organizmów żyją w nim płazy: traszki, kumak górski i żaba trawna. Znajduje się na obszarze Babiogórskiego Parku Narodowego.

Mokry Stawek

Jeszcze kilkanaście minut drogi i wychodzimy z lasu na parking na Przełęczy Krowiarki, skąd wyruszyliśmy rano.

Przełęcz Krowiarki oddziela masyw Babiej Góry od Pasma Policy. Na przełęczy znajduje się polana Krowiarki.
Jest to bardzo dogodne miejsce startu dla idących na Babią Górę. Oprócz dużego parkingu, jest tutaj też punkt sprzedaży biletów do Babiogórskiego Parku Narodowego, punkt informacji turystycznej oraz bufet.
Przez Przełęcz przebiega droga wojewódzka nr 957 z Białki do Jabłonki. Przed II wojną światową, przy budowie odcinka z Zubrzycy Górnej na przełęcz Krowiarki pracował w Junackim Hufcu Pracy Karol Wojtyła. Przy wjeździe na parking znajduje się kamienny obelisk upamiętniający tą historię. Jest tu także symboliczny grób prof. Zenona Klemensiewicza, który zginął w katastrofie lotniczej na Policy w 1969 r.
Dawniej wypasano tutaj krowy i stąd też wzięła się nazwa miejsca – „krowiarki” to ludowe określenie pasterek, wypasających krowy. Przełęcz nosiła wcześniej nazwę Lipnickie Siodło lub Przełęcz Lipnicka.

Polecamy również inne drogi na szczyt Babiej Góry:

“Percią Akademików na Babią Górę“

Zielonym szlakiem ze Stańcowej: “Babia Góra wariant polsko-słowacki”

Quiz – Czy znasz Babią Górę?

Mapy i przewodniki dot. Babiej Góry