Pikuj (ukr. Пікуй, dawniej Pikul lub Huśla, 1408 m) to najwyższy szczyt w Bieszczadach. Znajduje się po ukraińskiej stronie i słynie z rozległych panoram, zobaczymy stąd m.in. Borżawę, Ostrą Horę i polskie Bieszczady: Tarnicę, Kińczyk Bukowski i Wielką Rawkę.
Przez jego szczyt do 1772 r. przebiegała granica między Koroną Królestwa Polskiego a Królestwem Węgier, natomiast przed II wojną światową była to południowa granica Rzeczypospolitej Polskiej.
Na szczycie stoi betonowy słup – jest to punkt triangulancyjny postawiony w czasach sowieckich.
W 1935 r. pod Pikujem, a dokładnie na północnym stoku Ostrego Wierchu, na wysokości 1120 m wybudowano “Schronisko PTN pod Pikujem”. Budynek istniał do 1940 roku. Do czasów współczesnych przetrwały tylko ruiny przyziemia.
Kraj: Ukraina 
Rejon: Bieszczady Wschodnie
Punkt wyjścia: Biłasowica
Pora roku: wiosna, lato, jesień, zima
Trudności: przy dobrych warunkach pogodowych – brak trudności
Suma wzniesień: ok. 820 m
Długość trasy: (tam i z powrotem) – ok. 9 km,
Czas wyprawy: (sam przemarsz tam i z powrotem) ok. 6:30 godz.
Ważne: zimą należy uwzględnić warunki śniegowe (czas i możliwość przejścia)
Zobacz dodatkowe informacje:
DOJAZD EKWIPUNEK POGODA UBEZPIECZENIA
Mapa – Pikuj online: Użański Park Narodowy
Więcej informacji praktycznych w panelu bocznym (PC) lub na końcu artykułu (mobilne).
Uwaga! Oprócz nr tel. alarmowego podanego w zakładce “Bezpieczeństwo” w przypadku problemów w rejonie Pikuja należy dzwonić na nr: (+38 0312) 660701
O czym warto pamiętać planując wycieczkę na Ukrainę?
1. Dokument tożsamości – obowiązuje PASZPORT!
2. Na Ukrainie jest czas wschodnio-europejski – dodajemy więc 1 godz. do przodu
3. Waluta – obowiązującą walutą jest hrywna – ok. 0,16 PLN. Opłaca się wymienić złotówki w kantorze na Ukrainie, np. bardzo dobry kurs wymiany był w Starym Samborze.
4. Przejście graniczne z Ukrainą to granica UE – należy liczyć się z bardzo skrupulatnymi kontrolami na granicy i przez to też kolejkami – na granicy możemy postać kilka godzin.
Poniżej mapa turystyczna “Użański Park Narodowy” Wydawnictwa Compass
Trasy na Pikuj:
Na Pikuj możemy wejść z kilku stron:
– najdłuższa, a zarazem najciekawsza trasa, biegnie z Sianek granią w kierunku południowym przez Starostynę (1229 m) i Wielki Wierch (1309 m) (do pokonania w ok. 2 dni)
– ze wsi Husnyj (koło Użoka) przez Starostynę (1229 m) i Wielki Wierch (1309 m)
– dla posiadaczy samochodów osobowych ciekawe jest wejście na Pikuj od drogi Husne – Żdeniewo. Auto można zostawić w którejś z wiosek – Zbyny, Perechrestne i z tej wioski wychodzimy przez przełęcz Ruski Put na Pikuj. Z Pikuja schodzimy do wioski Szerbowiec i dalej do szosy Żdeniewo – Husne i z powrotem do samochodu.
– ze wsi Husne Wyżne (ukr. Верхнє Гусне) położonej bezpośrednio na północ od szczytu Pikuja
– proponowane przez nas wejście ze wsi Biłasowica (ukr. Біласовиця), znajdującej się w dolinie po wschodniej stronie szczytu.
Widok na Pikuj (1408 m) z drogi w Biłasowicy
Jeżeli pod Pikuj zdążamy od strony Kolei Zakarpackiej (z Sianek lub Wołosanki) możemy, jak wspomnieliśmy, przejść całą grań Pikuja lub dojechać do wsi Biłasowica. Jeżeli nie boimy się szutrowych dróg (odpowiednie auto) warto pojechać wzdłuż grani Pikuja ze wsi Użok kierując się drogą na południe do wsi Husnyj i dalej na przełęcz położoną na wysokości 895 m. Ze wsi lub przełęczy możemy wejść na grań Pikuja, a konkretnie na Kińczyk (1115 m) lub Starostynę (1229 m). Z przełęczy rozciąga się wspaniały widok na prawie całą grań Pikuja – od Drohobyckiego Kamienia (1186 m), przez Starostynę (1229 m), Żurawkę (1226 m), aż po ledwie widoczne zbocza Pikuja.
Przejazd szutrową drogą wzdłuż grani Pikuja ze wsi Użok do wsi Roztoka i dalej do Biłasowicy
Widok z przełęczy na Żurawkę (Журовка, 1226 m)
Panorama z przełęczy – przejazd z Użoka do wsi Roztoka i dalej do Biłasowicy
Zjeżdżamy do wsi Roztoka i dojeżdżamy do głównej drogi M06 (E50), którą kierujemy się 10 km na północ do wsi Biłasowica (ukr. Біласовиця).
Drogowskazy znajdujące się przy zjeździe do wsi informują, że na szczyt Pikuja możemy dotrzeć czerwonym (9 km) lub żółtym (6 km) szlakiem, co ciekawe w obu przypadkach podany jest ten sam czas przejścia – 3,5 h. Jest to pierwszy sygnał co do wiarygodności oznaczeń szlaków w regionie.
Jadąc samochodem możemy dojechać prawie do końca doliny, pod charakterystyczny różowy sklep, gdzie spokojnie możemy zostawić samochód. Wcześniej, mniej więcej w połowie wsi, czerwony szlak skręca w prawo i wspina się na grań i dalej przez Wielki Menczył (1036 m) biegnie na szczyt Pikuja.
Wieś Biłasowica (ukr. Біласовиця)
Przy sklepie, oprócz żółtych znaków pojawiają się jeszcze zielone. Zgodnie z informacją otrzymaną od miejscowych poszliśmy prosto drogą w górę potoku. Po ok. 1 km, skręciliśmy w lewo, przechodząc wąską kładkę przez strumyk. 100 m wyżej pokonujemy kolejny potok, tym razem w bród. Idziemy skrajem łąk stosunkowo stromą drogą. Dalsza część podejścia biegnie już cały czas przez las, kolejnymi ścieżkami, na których pojawiają się zielone znaki. Biegną one spod sklepu prawdopodobnie mniej stromą drogą zataczając lekki łuk. Widoczne są ślady użytkowania tej trasy przez auta terenowe. Po ok. 1:30 h marszu od sklepu wchodzimy na ukwieconą polankę, na której stoi drewniana bacówka – jest to bardzo dobre miejsce na odpoczynek. Na polanie i wyżej w lesie możemy podziwiać wiele ciekawych okazów roślin, m.in.: storczyk plamisty, ostrożeń łąkowy, lilie złotogłów, jastrzębiec pomarańczowy.
Drewniana bacówka jest doskonałym miejscem na odpoczynek
Po kolejnych, ok. 40 minutach podejścia stajemy na polanie na grani pomiędzy Wielkim Menczyłem a Pikujem. Pojawiają się znaki czerwone z Wielkiego Menczyła i żółte, których ostatni ślad widzieliśmy przy sklepie (?). Stąd, pomimo ogólnie kiepskiej pogody, udało nam się zobaczyć się jeszcze spory kawałek Pikuja. Dalej ścieżka robi się bardziej stroma i przebiega przez coraz niższą roślinność – w otwartym już terenie musimy przedzierać się przez bardzo wąskie przejście w gęstwinie jałowców i borówczyn.
Polana na grani pomiędzy Wielkim Menczyłem a Pikujem. Pojawiają się tutaj znaki czerwone z Wielkiego Menczyła i żółte, których ostatni ślad widzieliśmy przy sklepie
Podejście na Pikuj – ścieżka biegnie w gęstwinie jałowców
Na szczyt Pikuja wchodzimy w gęstych chmurach
Pikuj słynie ze wspaniałych panoram, niestety, podczas naszej wycieczki szczyt pogrążony był w chmurach. Nie udało nam się przeczekać złej aury, ale zamieszczamy kilka zdjęć otrzymanych od zaprzyjaźnionej przewodniczki beskidzkiej Renki Ferenc.
Na szczycie Pikuja (1408 m)
Panorama ze szczytu Pikuja (1408 m), zdj. Renka Ferenc
Szczyt Pikuja (1408 m), zdj. Renka Ferenc
Na szczycie stoi betonowy słup – jest to punkt triangulancyjny postawiony w czasach sowieckich, krzyż i tablica dedykowana bohaterom walczącym z rosyjskim okupantem w latach 2014-2015.
Pod szczytem możemy znaleźć kilka wygodnych miejsc, osłoniętych od wiatru i wygodnych do odpoczynku. W planach mieliśmy przejście granią na Wielki Wierch, ale z powodu złej aury zdecydowaliśmy się na powrót tą samą drogą. Przed zejściem na szczycie spotykamy sporą grupę polskich turystów.
Po drodze udało nam się zobaczyć kilka ładnych widoków na otoczenie Husne Wyżne (Верхнє Гусине) i Biłasowica.
Panoramy spod Pikuja – od lewej grań w kierunku Sianek, wieś Husne Wyżne, szczyt Wielkiego Menczyła (1036 m) i Biłasowica
Przysłonięty lekkimi chmurkami szczyt Wielkiego Menczyła (1036 m).
Wieś Biłasowica przypomina nasze realia sprzed 30 lat, aczkolwiek są tu już komfortowe agroturystyki (pensjonat), jak np. “Sadyba Pikuj“. Uderza jednak ogromny kontrast – z jednej strony piękne, dobrze wyposażone pokoje, basen w ogrodzie, z okien piękny widok na Pikuj, natomiast z drugiej strony pensjonatu, tuż za płotem obora z całym swoim “dobrodziejstwem”. Generalnie Biłasowica jest dobrym punktem noclegowym, we wsi jest cerkiew, są 2 sklepy dobrze zaopatrzone w produkty spożywcze. W pensjonacie można zamówić śniadania i obiady.
Pikuj i jego grań są świetną propozycją dla osób szukających prawdziwych bieszczadzkich klimatów, których po naszej stronie granicy już nie znajdziemy.
